มีคนบอกว่าพวกเราเป็น #ทีมเขียนบทโรคจิต

บทสัมภาษณ์ ทีมเขียนบท I Hate You I Love You

Hate Love Series เป็นโปรเจกต์ที่เริ่มคุยตั้งแต่ปลายปี 2558 แต่เริ่มเขียนขึ้นมาตอนเดือนกุมภาพันธ์ ปี 2559 เพราะต้องใช้เวลาพัฒนาบท ที่มีความยากในการคิดบทที่ตัวละครทุกตัวอยู่ในช่วงเวลาเดียวกัน ถือเป็นสิ่งใหม่ที่ไม่เคยเขียน

และเมื่อพี่ย้ง ทรงยศ ต้ังโจทย์ไว้ว่าจะเป็นหนังที่มีความลึกลับ น่าค้นหาอะไรบางอย่าง เลยทำให้การหาวิธีการที่จะพาไปสู่อารมณ์นี้มันยาก ก็เลยคิดว่าหรือว่าจะต้องมีตัวละครหนึ่งตายแล้วทุกคนดูเหมือนจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายครั้งนี้

ก่อนหน้าจะเป็น ‘Hate Love Series’ เคยใช้ชื่อโปรเจกต์ว่า ‘คราม’ มาก่อน ?

เพราะ Big Idea และความรู้สึกของซีรีส์ ทำให้นึกถึงเพลงคราม (Bodyslam) และพี่ย้งเองก็ชอบเพลงครามเช่นกัน พอคุยกันก็รู้สึกว่าเพลงนี้มันพูดถึงทุกอย่างในเรื่องนี้ได้ ก็เลยใช้เป็นชื่อโปรเจกต์ไปก่อน ซึ่งก็ไม่รู้หรอกว่าสุดท้ายจะใช้จริงหรือเปล่า แต่พอมันต้องตั้งชื่อจริงๆ ก็รู้สึกว่ามันดูเชยๆ ก็เลยต้องมาหาชื่อใหม่กัน แล้วมีวันนึงพี่วรรณ(หนึ่งในผู้ช่วยผู้กำกับ) ใส่เสื้อมาตัวนึง ข้างหน้าเขียน I Hate You ข้างหลังเขียน But I Love You ก็เลยคิดว่าได้นี่ ก็เลยเป็นที่มาของชื่อที่พี่ย้งเห็นแล้วซื้อเลย

วิธีการเขียนบท Hate Love ยังเหมือนกับตอนเขียนบทฮอร์โมนรึเปล่า ?

วิธีการเขียนบทจะใช้วิธีเดียวกันกับฮอร์โมนไม่ได้ เพราะฮอร์โมนมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับตัวละครแต่ละตัวที่มีเส้นเรื่องของตัวเอง แต่พอเป็น Hate Love series ทุกตัวก็มีอารมณ์ความรู้สึกเป็นของตัวเองเหมือนกันแต่เหตุการณ์ทุกอย่างมันเกิดขึ้นร่วมกันหมด เลยทำให้บททุกอย่างจะต้องคุยรวมกันทุกคนเลย 

และยิ่งในหนึ่งเหตุการณ์ พอเป็นความซ้ำมันต้องทำให้ความซ้ำนั้นไม่ซ้ำด้วย ต้องมีความหลากหลาย ความใหม่ตลอดเวลา ก็เลยต้องช่วยกันคิดเพราะคิดเองคนเดียวมันก็จะออกมาเป็นบทเหมือนๆ เดิม

อยากจะบอกอะไรกับคนที่ดูจบแล้ว

ปิง : ตอนแรกที่รู้ว่าจะทำ Hate Love series ก็คิดกับมันแค่มันน่าจะสนุก มันเป็นวิธีการเล่าที่แปลก เหมือนเราได้ลองเล่นของเล่นใหม่ แต่พอลองทำลงไปจริงๆ ก็พบว่าสิ่งที่เราอยากเล่าจริงๆ ก็คือเรื่องคน เพราะฉะนั้นถ้าจบ 5 ตอนแล้ว เราไม่แน่ใจว่าจะมีคนดูแฮปปี้หรือผิดหวัง หรือดูตอนจบแล้วไม่เหมือนที่คิดไว้หรือเปล่า เราไม่รู้ว่าคนดูจะรู้สึกอย่างไรบ้าง

แต่สิ่งหนึ่งที่เราอยากให้ได้จริงๆ คือเราอยากให้อย่างน้อยเรารู้จักใจของ 5 ตัวละครนี้ ว่าแต่ละอย่างที่มันทำไป ทำด้วยเหตุผลและความรู้สึกอะไร ถ้าคนดูได้สิ่งนี้เราจะถือว่าซีรีส์เราประสบความสำเร็จมาก แต่ถ้าเกิดสมมติว่าคนดูไปโฟกัสในเรื่องคดี จนทำให้ตกหล่นตรงนี้ไปก็จะเป็นการเรียนรู้อย่างหนึ่งว่าคนดูคาดหวังจะเห็นอะไรและเราควรจะแก้ไขยังไงในอนาคต

ถ้าเราต้องการตั้งเป้าสิ่งนี้ไว้แล้วไม่ได้อย่างที่เราหวัง แต่ถ้าพูดจริงๆ เลยคือแค่ซีรีส์มาถึงจุดที่คนดูพูดถึงกันขนาดนี้แล้วเราก็ดีใจกันมากที่มีคนให้ความสนใจกับเรา

ทรงยศ สุขมากอนันต์ (ย้ง)

หนึ่งในผู้กำกับแฟนฉัน, ผู้กำกับฮอร์โมน ซีซั่น 1

เกรียงไกร วชิรธรรมพร (ปิง)

ผู้กำกับและเขียนบทฮอร์โมน ซีซั่น 2, 3

นฤเบศ กูโน (บอส)

เขียนบทฮอร์โมน ซีซั่น 3

ซีนบนรถที่เจอโจครั้งแรก ทำไมต้องเป็นซีนนี้ ?

“เป็นฉากเปิด แนะนำตัวละครและเป็นการวางคาแรคเตอร์ของเพื่อนกลุ่มนี้ด้วยว่าเป็นผู้หญิงที่ไม่แคร์โลก สามารถไปแกล้งผู้ชายที่ยืนขายตัวอยู่ได้เลย และในน้ำเสียงที่พูดกันก็ดูมีความไม่ถูกกันอยู่”

เกมในปาร์ตี้ ทำไมต้องเป็นเกมส์นี้ ?

“เกมนี้มันเหมาะกับการอยากล้วงอะไรบางอย่างของอีกคนหนึ่ง บางทีอาจไม่ได้คำตอบหรอก แต่เราดูปฏิกิริยา ซึ่งรู้สึกว่าเกมนี้น่าจะเหมาะกับเพื่อนกลุ่มนี้ ก็เลยลองเอามาใส่ดู”

มีคนชอบรอยยิ้มของฝนตอนที่รู้ว่าโดนแกล้ง ทำไมยิ้มแบบนั้น มีความหมายหรือที่มาอย่างไร ?

คาแร็กเตอร์ของซอลมันอยากจะด่าตรงนั้นเลยว่า ‘อีเหี้ย’ แต่เพราะต้องวางตัว ก็เลยยิ้มสู้ได้อย่างเดียว ซึ่งเป็นการยิ้มที่มีมวลคำว่าอีเหี้ยเต็มไปหมด (ซึ่งซีนนี้เป็นซีนที่ฝนเสนอขึ้นมาเอง ว่าถ้านึกถึงคำว่าอีเหี้ยไปด้วยนะ มันจะออกมาชัดเจนมาก)

ฉากไทเกอร์ทำอาหาร ?

ถ้าเราเลือกมองแต่ด้านการทำอาหารเราก็จะได้แค่ตรงนั้น แต่ในภาพรวมจริงๆ แล้วไทเกอร์ก็มีคนอื่นเยอะจริงๆ นะและก็ทำสิ่งที่แปลกประหลาดเต็มไปหมดอยู่ดี

ตอนที่เขียนบทได้คิดไหมว่าจะมีคนดูโรคจิตอยู่

ปิง : เราคิดว่าคนดูโรคจิต แต่ไม่คิดว่าจะโรคจิตขนาดนี้

บอส : ตอนฮอร์โมนซีซั่น 3 ก็คิดกันว่าจะโรคจิต พี่ย้งบอกว่าพอเราทำงานละเอียด คนดูจะละเอียดตามเรา เขาจะสนุกกับการหาดีเทลของเรา ซึ่งเราก็จะสนุกขึ้นไปอีก คือต้องทำให้ดีเทลเหล่านั้นมันน่าสนใจมากขึ้น แต่จนกระทั่ง Hate Love Series พอเป็นเรื่องปริศนาและชิ้นส่วนด้วยมันก็ยิ่งไปสุดมาก เพราะว่ามีอะไรบางอย่างที่เขาอยากรู้จริงๆ และการทิ้งชิ้นส่วนเหล่านี้ก็เป็นการกระตุ้นความอยากรู้ของเขามาก

บอส : พอคนดูยิ่งอยากรู้มากขึ้นยิ่งทำให้ตอนตัดต่อกดดันมากขึ้นไปด้วย เพราะตอน Ep.1 มันมีตัวอย่างเป็นซีนที่นานะต้องพิงที่สระว่ายน้ำ แล้วกดส่งรูป จะต้องสไลด์มือถือแว้บๆ พี่ย้งก็จะคอยเช็คว่าไม่เห็นแน่นะ คนจะไม่โรคจิตแน่นะซึ่งขนาดเช็คดีแล้วก็พบว่าคนดูทุกคนก็ยังจับภาพทันทุกเฟรม หลังๆ เราเลยต้องเช็คให้ชัวร์ว่าดูไม่ออกจริงๆ แต่ปรากฏว่าพอฉายออกมาคนดูก็จับภาพออกมากันเต็มทวิตเตอร์อยู่ดี ก็เลยทำให้พอคร้ังต่อไปต้องละเอียดอ่อนกับการทำเรื่องนี้มากขึ้นทุกรายละเอียด