มหกรรมการฝึกงานที่นักศึกษาแต่ละคนต้องเคยเจอ เชื่อว่าหลายคนคงมีความรู้สึกว่าทำไมต้องมาฝึกงานด้วย ไม่อยากไปฝึกเลย แต่ก็มีอีกหลายคนที่รอคอยการฝึกงานแบบกระปรี้กระเปร่าสุดๆ แต่น่าเสียดายที่เราก็เป็นคนจำพวกแรกที่ไม่อยากจะมาฝึกงานเลย สวัสดีเราชื่อปาล์ม เราก็เป็นนักศึกษาที่ต้องหาที่ฝึกงานเหมือนกัน แรกๆ เราก็เครียดนิดหน่อยเพราะไม่รู้จะไปฝึกที่ไหนดี แต่เราก็ยังคงชิลๆ อยู่ จนมาใกล้กำหนดการที่ทางสาขาตั้งไว้เราถึงได้เครียดแบบสุดๆ เลยต้องรีบหาซึ่งเพื่อนก็เป็นคนแนะนำให้เราลองส่งไปที่เพจๆ หนึ่งดู ทำให้เราได้มาเป็นหนึ่งใน The Zero Junior#4 ตำแหน่ง Content Creator ของเพจ Mango Zero จนได้ วันแรกที่เราได้มาเหยียบที่โพรงกระต่ายนี้ยังจำได้ดี มันมีทั้งความรู้สึกเครียด ปนตื่นเต้นนิดหน่อย แต่ความกลัวก็คือ 99.99% ก่อนจะมาเกือบทุกคนต้องผ่านการอ่านกระทู้ของเด็กฝึกงานคนอื่นๆ มาไม่มากไม่น้อยแน่นอน เพราะเราก็เป็นหนึ่งในนั้น ที่ทุกกระทู้ได้ผ่านตาเรามาหมดแล้ว แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย เพราะเราก็ยังคงเครียดเหมือนเดิม บทความนี้เป็นบทความสุดท้ายในฐานะเด็กฝึกงาน เราเลยอยากจะมาบอกถึงสิ่งที่เราได้เจอเมื่อเรากลายมาเป็นเด็กฝึกงานอย่างเต็มตัวที่เว็บมะม่วงแห่งนี้ เจองานและโปรเจกต์สุดเดือด แน่นอนว่ามาฝึกงานก็ต้องได้ทำงาน แต่เรามาเป็นคนแรกเลยยังคงดูชิลๆ ไม่มีอะไรทำมากนัก เพราะงานที่ได้ทำอาทิตย์แรกคือสิ่งที่ทุกคนต้องทำเมื่อมาทำงานที่นี่ (ไม่อยากบอกมาเจอเองนะ) งานส่วนใหญ่ที่ได้ทำก็ตามตำแหน่งที่เราสมัครมาก็คือ คิด เขียน คิด เขียน และคิด เขียน จนหมดมุกเราเลยเริ่มมองหาอินไซด์จากตัวเองเพื่อมาทำงานแต่ละชิ้น (เทคนิคลับเราเอง) แต่งานที่ทำก็ไม่ได้มีแค่นี้หรอกเพราะยังได้ออกไปทำนอกสถานที่ ไปเป็นแบบถ่ายรูปให้เว็บอื่น ขนาดวันสุดท้ายก็ยังได้ไปช่วยเป็นเด็กในกองถ่ายทำกับพี่ๆ ที่ต่างจังหวัด (หนุกหนานมากฮะ) แต่งานที่เป็นที่ตราตรึงใจสำหรับเรามากที่สุดก็คือได้ไป Super park เอ้ยไม่ใช่เอาใหม่ ก็คือโปรเจกต์ที่เด็กฝึกงานจะต้องทำ (ทำด้วยกันนะไม่ต้องเครียด) ฝ่าฟันกันหลายยกมากกว่าจะปิดตัวลงไปได้ด้วยดี ระหว่างทำก็มีอุปสรรคมากมายก่ายกองแต่ก็ก้าวข้ามผ่านมาได้ด้วยพลังของพวกเรา (ตอบดีไหมครับ) ความจริงถ้าเราอยากลองทำอะไรที่ไม่เกี่ยวกับตำแหน่งที่สมัครก็ทำได้นะ ขอพี่ๆ เลย พี่ใจดีมากฮะ เจอพี่ในทีมที่แสนจะเฟี้ยวเงาะ พี่ๆ นี่เป็นอย่างแรกเลยที่เราต้องเจอตั้งแต่มาสัมภาษณ์ บอกไว้ก่อนเลยว่าใครจะมาเอาวิชาสิ่งที่จะต้องทำอันดับแรกเลยคือตีสนิทพี่ๆ ไม่อย่างนั้นคุณจะกลายเป็นเศษฝุ่นทันที พูดถึงตรงนี้อย่าเพิ่งกลัวฮะ เพราะความจริงแล้ว พี่ๆ ในซีโร่โคตรของโคตรจะเป็นกันเองสุดๆ ตั้งแต่เจ้าของบริษัทเลยแหละ ขนาดเราที่เข้ากับคนอื่นยากมากๆ ยังคุยกับพี่ได้เลย (เอ๊ะหรือความจริงแล้วเราเฟรนด์ลี่นะ) มีอีกเรื่องที่เราอยากจะบอกคือพี่แต่ละคนหน้าเด็กกันมาก ใครที่มาฝึกแล้วแต่งหน้าจัดเต็มขอแสดงความยินดีด้วยคุณคือพี่เลี้ยงคุณไม่ใช่เด็กฝึกงานอีกต่อไป (แซวเล่นๆ นะ) ตอนมาแรกๆ นี่ทุกคนต้องเกิดอาการงงเหมือนเราแน่นอน เพราะหันมองไปทางไหนก็เหมือนคนอายุเท่ากันไปหมด ขนาดพอได้มารู้จักจริงๆ ก็ยังรู้สึกเหมือนคุยกับเพื่อนที่มหาลัย แต่พอมีปัญหาอะไรก็สามารถเข้าชาร์จพี่แต่ละคนได้ในทันทีเลยนะ โดยเฉพาะเรื่องงานลามมายันเรื่องส่วนตัว ถึงตอนแรกเราจะจำชื่อพี่คนไหนไม่ได้เลยก็เถอะ ซึ่งการจำชื่อพี่ๆ ทุกคนให้ได้เป็นโจทย์แรกของการทำงานที่พี่มอบหมายให้ แน่นอนว่าสมองที่มีเซลล์อยู่น้อยนิดของเราจำใครไม่ได้เลยนอกจากพี่เลี้ยงตัวเอง ได้แต่มองหน้าพี่ปริบๆ แต่ตอนนี้อยากจะขิงมากๆ ว่าหนูจำพี่ๆ ทุกคนได้แล้วนะฮะ โดยเฉพาะพี่ผมยาวหนุ่มเซอร์ใส่แว่นสุดน่ารัก เอ้ยไม่ใช่เอาใหม่ โดยเฉพาะเจ้าของบริษัทที่หน้าในรูปเหมือนคุณโน๊ตอุดมอย่างกับแกะ (มันแวบแรกจริงๆ ค่ะ) ใครที่อยากมาฝึกงานท่ามกลางบรรยากาศที่เหมือนอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์ที่คุ้นเคย เราขอแนะนำที่นี่เลย ไม่มีเหงาแน่นอน แต่ระวังน้ำหนักขึ้นนะเพราะของกินไม่เคยขาดปาก แปปๆ ก็ชวนกันไปซื้อผลไม้ โตเกียว อีกและ เจอแก๊งเพื่อนสายเฟียสเปรี้ยวสุดๆ อาทิตย์แรกที่แสนจะเหงาหงอยจบลงไปเมื่อได้เจอเพื่อนสุดเฟียสนำทีมโดยมายด์ Content Creator สาวหน้าจิกที่กลายมาเป็นเพื่อนรักระบายความทุกข์ยากของเราเอง แล้วก็นุ Graphic Designer ที่เราต้องพึ่งพิงมาโดยตลอด ฮาฟิ Video Editor หนุ่มจากปัตตานีที่อยู่ดีๆ ก็หนีไปมีแฟน (งงมาก) แล้วก็แก๊งสาวเกิร์ลกรุ๊ปข้างบนที่นำทีมโดยคุณแตงโมสุดเปรี้ยวเรื่องมุขนิยมขอให้บอก คุณเมยที่เป็นเหมือนนางฟ้าของกลุ่ม และสุดท้ายนาน่าเพื่อนสาวที่ดูเก่งไปหมด บอกเลยว่าซิกเนเจอร์ของการมาฝึกงานก็คือเจอเพื่อนฝึกงานที่ต้องร่วมทุกข์ร่วมสุขกันในวันที่พี่ไม่มา และการลุยโปรเจกต์ที่ตบตีกันหลายรอบกว่าจะได้ออกมาเป็นแต่ละหัวข้อ แน่นอนว่าเมื่อมาสถานที่ใหม่ๆ มิตรภาพที่ดีเป็นสิ่งที่เราโหยหา แต่ถ้ามาที่ซีโร่ไม่ต้องกลัวอะไรแล้วเราเป็นคนที่ดีก็พอ เพราะคนอื่นเขาดีกันอยู่แล้ว ดีไม่พอเก่งด้วยจ้า เจอคลังเสบียงฟาดให้เรียบ เราคือสาวหุ่นสลิมที่ไม่เคยรู้ว่าความอ้วนคืออะไร แต่พอมาอยู่ที่นี่เจอคลังขนมที่เข้าทางเรามากเพราะมันหยิบง่ายเหลือเกิน กินให้เรียบสิคะรออะไร สุดท้ายน้ำหนักที่หยุดนิ่งก็ขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเจอร้านข้าวของพี่นกที่เต็มไปด้วยเกล็ดน้ำมันและเมล็ดข้าวที่พูนจานจนกินไม่หมด อยู่ที่นี่ของกินไม่เคยขาดร้านอาหารรอบๆ ออฟฟิศก็เยอะ ตอนแรกเราชอบไปกินกะเพราหมูกรอบที่แอมพาร์ค แต่หลังๆ มาเจ๊นกคือร้านที่เรากินบ่อยมากเพราะขี้เกียจเดินนั่นเอง พี่เขามีบริการส่งถึงที่ด้วยนะไม่คิดค่าเดิน แต่ก็จะเกรงๆ เวลาที่พี่เขาเรียกเราว่า คุณปาล์ม เจอมรสุมฝุ่นและไวรัส ปีนี้เป็นปีที่ประเทศต้องฝ่าฟันทั้งฝุ่น และไวรัส แล้วเด็กฝึกงานตาดำๆ อย่างเราล่ะที่ไม่ชอบออกนอกบ้านไปไหน ต้องมาเจอสภาพแวดล้อมแบบนี้ จนสุดท้ายทางมหาวิยาลัยก็ต้องเรียกตัวกลับ เรารู้สึกเสียดายเหมือนกันนะที่ไม่ได้ฝึกต่อแล้ว พี่ๆ ที่บริษัทก็เริ่ม Work From Home กันแล้วด้วย เลยจะไม่ได้เจอหน้าพี่เร็วขึ้นไปอีก (เราจะจดจำเจ้าตัวโควิด-19 ไวรัสร้ายที่พรากวันฝึกงานที่เหลือของเราไว้) เด็กฝึกงานรุ่นนี้เป็นตำนานจริงๆ เจอมรสุมของประเทศทุกอย่าง เราจะผ่านมันไปด้วยกันให้ได้ ขออวยพรให้เพื่อนฝึกงานรุ่นต่อไปสู้ๆ นะ พี่ๆ ในออฟฟิศมีแต่คนน่ารัก ไม่เชื่อก็ลองมาสมัครดูสิ ตลอดเกือบสี่เดือนความรู้สึกที่ไม่อยากฝึกงานมันได้หายไปหมดแล้วเมื่อมาถึงวันสุดท้ายที่ต้องทำ เราได้ประสบการณ์เยอะแบบจุใจมาก ได้ทำอะไรแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน ได้ทั้งเพื่อน ได้ทั้งพี่ (แต่ไม่ได้แฟน) อยากบอกว่าการฝึกงานเป็นแค่ก้าวแรกที่ได้เหยียบบนโลกอย่างแท้จริง เพราะชีวิตมหาลัยคือแบบทดสอบก่อนที่เราจะก้าวนั่นเอง ขอบคุณซีโร่นะฮะที่ทำให้เราได้กลายมาเป็นปาล์มคนที่มีความกล้ามากกว่าเดิม
