รด.หรือชื่อเต็มที่เรียกว่า “รักษาดินแดน” เป็นสิ่งที่ผู้ชายส่วนใหญ่เคยผ่านกันมาแล้วทั้งนั้น และคนที่เคยผ่านการเข้าค่ายรด. ไม่ว่าจะที่เขาชนไก่หรือที่ใดในประเทศก็ตาม ล้วนแต่ได้ความทรงจำอันสุดมัน และแสนประทับใจแบบไม่มีวันลืมแน่นอน ซึ่งเรื่องพวกนี้คนไม่ได้เรียน รด. หรือไม่ได้เกณฑ์ทหารคงจินตนาการตามไม่ถูกเป็นแน่ว่ามันบันเทิงระดับไหนกัน นี่คือ 6 เรื่องเหลือเชื่อสำหรับคนที่ไม่ได้เรียนรด. ไม่เคยรู้มาก่อนเป็นแน่ 1. นอนกลางดิน กินกลางทราย ประโยคนี้หากคุณไม่ได้เรียนรด.หรือเป็นทหาร คงไม่มีวันที่จะออกไปทำมันเองอย่างแน่นอน (ใช่ไง…จะทำเพื่อ !) แต่คนที่เรียนรด. การหมอบบนพื้นดินถือเป็นอะไรที่ทำกันจนเคยชินซะแล้ว ยิ่งช่วงเข้าค่ายรด.ตอนปี 3 ยิ่งไม่ต้องสืบ คุณจะได้หมอบบ่อยกว่าคุณนั่งบนพื้นซะอีก หนำซ้ำอาหารกลางวันก็กินมันกลางทุ่งหญ้าหรือในป่า หรือแม้แต่หลุมทรายก็ยังกินมาแล้ว เพราะมันไม่มีเวลาอื่นให้กินแบบดีๆ นั่นเอง (ถึงแม้จะดูสกปรกอยู่บ้าง แต่ก็ยังไม่เคยมีใครติดเชื้อะไรจากการทำสิ่งเหล่านี้ในค่ายฝึกเลยนะ แปลกสุดๆ) 2. กินข้าวหมดจานภายใน 5 วินาที จากการสอบถามคนรอบตัว การเข้าค่ายรด. อาหารมื้อแรกที่กินกันนั้น มักจะโดนครูฝึกแกล้งโดยการให้กินข้าวให้หมดภายใน 5 วินาที หลังจากนั้นให้หยุดกิน และนำหลุม (ถาด) อาหารไปล้างคืนที่ ของตัวผู้เขียนเอง โดนกับข้าว 5 วิ ไปทั้งหมด 3 มื้อ จากการเข้าค่าย 5 วัน ทำให้สกิลการกินข้าวเร็วพัฒนาถึงเลเวล Max ตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมาเลยทีเดียว 3. เอาผ้าอนามัยมาใส่ในรองเท้า นี่คือโอกาสเดียวในชีวิตที่คุณจะได้นำเอาผ้าอนามัยมายัดไว้ในรองเท้า เพื่อช่วยให้มันนุ่มเวลาเดินหรือวิ่ง ช่วยเพิ่มความเย็นสบายไม่อับชื้นระหว่างวัน (555+) และซึมซับ(เหงื่อ)ได้เป็นอย่างดี เหตุเพราะการเข้าค่ายรด. นักศึกษาวิชาทหารมักจะไม่ค่อยได้ถอดรองเท้าคอมแบต เนื่องจากมันใส่ยาก และไม่ค่อยมีเวลาว่างถอด การนำผ้าอนามัยแปะเข้าไปในรองเท้า จึงทำให้ใช้ชีวิตอยู่กับคอมแบตได้เข้าขากันดียิ่งขึ้น บางคนไม่ใส่ผ้าเข้าไปซับด้านใน หากเกิดเหตุรองเท้ากัดขึ้นมาตั้งแต่วันแรกนี่ถือเป็นเรื่องใหญ่ เพราะคุณจะเคลื่อนที่ด้วยบาดแผลไปตลอดจนจบค่ายเลยทีเดียว ช่วงใกล้เข้าค่ายรด.สังเกตดูได้เลยว่าผู้ชายจะกว้านซื้อผ้าอนามัยกันเยอะขึ้นจริงๆ (555) 4. ตื่นนอนตอนเช้าด้วยเสียงระเบิด อ่านกันไม่ผิดหรอก ตื่นด้วยระเบิดจริงๆ ไม่ใช่ระเบิดแค่เสียงจากที่ไกลๆ นะ ครูฝึกจะปลุกคุณโดยการโยนลูกระเบิดที่ห่างจากเต๊นท์ที่พักคุณไม่เกิน 30 เมตร ระดับความสั่นสะเทือนรุนแรงกว่าเสียงระเบิดจากเรื่องทรานฟอร์เมอร์ในโรง 4DX ถึง 10 เท่า บางวันครูฝึกก็ปลุกคนด้วยการเอาปืนกลมายิงข้างๆ เต๊นท์คุณ บางวันก็ตื่นด้วยปืนครก ไม่รู้ใครครีเอทไอเดียประเภทนี้ขึ้นมา อยากมอบเหรียญกล้าหาญให้จริงๆ ทุกเช้าตีสามตีสี่นี่เสียงตูมตามมาไม่เคยขาด นึกว่ามีการรีรันฉายหนัง saving private ryan อยู่ตลอดเวลา สมัยผู้เขียนเข้าค่าย เป่านกหวีดรวมพลแค่วันสุดท้ายมั้ง นอกนั้นตื่นด้วยอาวุธหนักล้วนๆ 5. ใช้ชีวิตโดยไม่อาบน้ำได้ 5 วัน การอาบน้ำกับชาวรด. เป็นอะไรที่ค่อนข้างยากลำบาก เพราะครูฝึกจะชอบแกล้งเราสุดๆ มักจะให้เวลาอาบน้ำแค่ 15 วิ หรือ 30 วิอะไรแบบนี้ แถมเป็นการตักแบบใช้ขันจ้วงอาบ และยังต้องเข้าปะทะกับเพื่อนๆ สายเถื่อนระดับคน 50 คนโดยมีน้ำบ่อเดียวอีกด้วย ซึ่งพอมีคนจะอาบจริง ครูฝึกก็มักจะเป่าหมดเวลาก่อนหมดเวลาจริง เพื่อให้ฟองทั้งหลายยังคงตกค้างติดตัวไปเข้านอนเป็นเพื่อนคุณอีกด้วย ฉะนั้นการใช้ชีวิตอยู่ในค่ายแค่ 5 วัน เหล่า นศท. ก็เลยไม่ค่อยจะได้อาบกันเท่าไหร่ และนอกจากคุณจะใช้ชีวิตโดยไม่อาบน้ำ 5 วันติดต่อกันได้แล้ว คุณยังต้องนอนในชุดเดิมทุกวันอีกด้วย กางเกงในก็วนๆ กันไป หน้า A หน้า B หน้า AB และหน้า BA ใครที่กล้าเปลี่ยนไปใส่ชุดนอนนี่คือหายนะ เพราะตอนเช้าๆ จะชอบมีเรียกรวมแถว (เช้าที่ว่าคือตีสี่นิดๆ ตื่นก่อนหลวงพี่อีกมั้ง) มักให้เวลารวมแถวไม่เกิน 2 นาที เวลาสั้นแค่นี้เพิ่งจะใส่คอมแบตเสร็จข้างเดียวเองมั้ง ฉะนั้นพวกสายชิวแก้ผ้านอน หรือใส่ชุดนอนถึงหลับสบายนี่คือนรกมาเยือน และสุดท้ายตอนนอน ก็มักใส่รองเท้าและเสื้อผ้าชุดเดิมนอนกัน 5 วันติดต่อกันนี่เอง 6. อั้นเข้ได้สูงสุดถึง 5 วัน นี่คือสถิติการอันเข้ที่สูงที่สุดในชีวิตของผู้ชายที่เรียนรด.ส่วนใหญ่ เนื่องด้วยห้องน้ำในค่ายสภาพหม่นหมองยิ่งกว่าสนามรบในซีเรีย ประตงประตูนี่คือเป็นระบบไร้สายเกือบทุกห้อง (คือไม่มีประตู หรือมีก็ล็อกไม่ได้) ไม่มีการ์ตูนให้อ่าน ไม่มีน้ำ ไม่มีทิชชู่ มีแต่รังสีกดดัน และอนุสรณ์สถานของเพื่อนที่เข้าค่ายชุดที่แล้วทิ้งไว้ให้คุณดูต่างหน้า หากคุณเคยไปเที่ยวประเทศจีนมาก่อน นั่นแหละ มันคือสภาพเดียวกันเลย หนำซ้ำเวลาพักผ่อนที่ค่อยข้างมีจำกัด (ที่นี่เวลาจำกัดทุกชั่วขณะ) คุณอาจถูกเรียกรวมแถวได้ทุกเมื่อแม้ว่าคุณจะยังเข้ไม่เสร็จก็ตาม ความทุลักทุเล และไม่สามารถคาดเดาอนาคตได้ จึงเป็นสาเหตุให้คนส่วนใหญ่ แบกของที่กินมา 5 วันในค่าย กลับไปทิ้งที่บ้านดีกว่าเสี่ยงเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่นั่นเอง
